ҚИЗИҚМИЗ...

 “Мен ҳеч кимга керакмасман”  деймиз, ҳақиқатда эса биргина инсонга кераксиз бўлсак.

“Ўзим  уддалайман” деймиз, ёрдам сўрагани тортинганимизда.

 “Ҳеч нима керакмас” деймиз, хоҳлаган нарсамизга эриша олмаганимизда.

“Ўзим, шунчаки” деймиз, жиддий гаплашиш вақти етганида.

“Ҳечқиси йўқ”  деймиз, қалбимиз озордан сирқираб турганда.

“Сенга ишонаман!” деймиз, ўйин бўлиб қолишдан чўчисак.

“Ҳаммаси жойида” деймиз, ҳаммаси остин-устун бўлиб кетганида.

“Ҳеч гап йўқ” деймиз, ичимизда дард тўлиб кетганида.

“Тинч қўй” деймиз, уни йўқотишдан қўрқиб

.

 “Ҳаёт – гўзал” деймиз, дунё кўзга қоронғу кўринганда.

“Бошқа кўришни истамайман”  деймиз, ҳамиша бирга бўлишни истаганда.

“Бахтлиман”, деймизда кўз ёшимизни артиш учун дастрўмолни тайёрлаб қўямиз.

 “Биз бошқа-бошқа одамлармиз” деймиз, бир бутунга айланиб бўлиб.

“Мен айбдорман” деймиз, хиёнатини билганимизда.

“Сени унутганман” деймиз, суратларига қараб ўтириб.

 “Бошқа яшашни истамайман”  деймиз, бизни фикримиздан қайтаришга уринишларини истаб.

 “Ёлғизликни яхши кўраман” деймиз ва  анчадан бери жирингламаган қўл телефонимизга хавотир билан қараб қўямиз...

Жудаям қизиқмиз...